Υπήρξα εντελώς ανόητη πραγματικά... Χθες είχα κλείσει ραντεβού με τον κτηνίατρο και δεν είχα ακόμη αγοράσει κάποιο ειδικό κλουβάκι κι αποφάσισα να το βάλω σε ένα χάρτινο κουτί, ίσα ίσα μέχρι να μπω στο αυτοκίνητο. Αυτό όσο βρισκόταν στο κουτί το είχε πιάσει πανικός, ούτε εγώ φανταζόμουν ότι έχει τόση δύναμη. Μη σας τα πολυλογώ, μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο ξαφνικά σταμάτησε κι ανησύχησα, φοβήθηκα μην έπαθε τίποτα από το πανικό του κι άνοιξα το κουτί, η ανόητη όμως δεν είχα κλείσει εντελώς την πόρτα καθώς βιάστηκα να δω αν έπαθε κάτι!! Κι ενώ στην αρχή ήταν ακίνητο μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάχτηκε στην τρύπα της πόρτας κι έφυγε!!! Ούτε τα μάτια μου δεν το πρόλαβαν!! Από χθες έχω πέσει σε κατάθλιψη επειδή όλα αυτά ήταν δικό μου λάθος. Έχω βγει στους δρόμους δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές, έχω ψάξει κάτω από κάθε αυτοκίνητο, σε κάθε αυλή, στις 1 το βράδυ με φακό, έχω ακολουθήσει πιστά όλες τις οδηγίες που έχουν δοθεί σε ένα σχετικό άρθρο, βήμα προς βήμα. Σε λίγο οι γείτονες θα αρχίζουν να γκρινιάζουν από το συνεχές ''ψιτ ψιτ blue'' και τους θορύβους από τις κροκέτες και τα παιχνίδια του που κάνω!! Αλλά φοβάμαι πως δεν θα ξαναγυρίσει!! Ακόμα και το βράδυ κοιμήθηκα με το παράθυρο ανοιχτό μήπως μπει (μένω στο ισόγειο).
Το είχα βρει όταν ήταν 2-3 εβδομάδων μοναχούλι του κι εγκαταλελειμμένο, γεμάτο εξωπαράσιτα. Κι αφού καταστρώσαμε ολόκληρο σχέδιο για να το πιάσουμε, τα καταφέραμε. Στην αρχή ήταν πολύ επιθετικό και φοβισμένο αλλά με μπόλικη αγάπη κι υπομονή με τον καιρό έγινε το πιο γλυκό γατάκι του κόσμου. Ερχόταν και με φίλαγε, έκανε συνεχώς κόλπα, καταλάβαινε πότε είμαι αγχωμένη και μου έκανε ναζάκια και τρυφερότητες, είναι απλά πανέξυπνο!
Φοβάμαι πως δεν θα ξαναγυρίσει, καθώς δεν το άφησα ποτέ να βγει έξω, ήθελα να είναι εμβολιασμένο (και στειρωμένο αργότερα) προτού αποπειραθώ ο,τιδήποτε και ήθελα αν ποτέ το αφήσω να κάνει την βόλτα του, αυτό να γίνει μεθοδικά. Επίσης τρόμαξε τόσο πολύ, μπορεί να νομίζει ότι θέλω να του κάνω κακό πλέον και να μη θέλει να ξαναγυρίσει. Δεν ξέρει καν πως είναι ο χώρος έξω από το σπίτι μου, δεν είδε καν πού το πήγα αφού το είχα σε κουτί, αλλά ουσιαστικά το έχασα 20 μέτρα μακριά από το σπίτι. Εδώ και χρόνια ταίζω τις αδέσποτες γατούλες κι ευελπιστώ απλά να ακολουθήσει τις άλλες γατούλες και να έρθει.
Με έχει πιάσει πραγματική απελπισία.... Είμαι αδικαιολόγητη και δεν ξέρω τι άλλο να κάνω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε πάνω από 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη ειρ : 16-10-14 στις 12:04.
Εύχομαι κάπου εκεί γύρω να κρύβεται και να βρεθεί το συντομότερο δυντατό
Ξέρω, δε σε βοηθάω πολύ... 
...με πολλούς φίλους