Σταυροδρόμι: Εγώ ή ο γάτος μου;

Καλησπερα, ειμαι καινουργια στο forum αλλα θα ηθελα πολυ να μοιραστω μαζι σας την ιστορια μου και της γατουλας μου μηπως μπορεσετε να μου βρειτε καποια λυση. Πριν απο δυο μιση χρονια, ηρθε στο σπιτι ο Τιγκι, ο πανεμορφος μικρος γατουλης μου, τον οποιο αναγκασα την κολλητη μου να μου δωσει για να μην πεθανει στο δρομο επειδη τον αφησε μωρο η γατομαμα του. Ειχε θεματακια απο μωρο, τα πισω του ποδια δεν λειτουργουσαν σωστα, ηταν νευρικος αλλα απ την πρωτη μερα τον λατρεψα. Απο τον Μαρτιο του 16 και μεχρι και την προηγουμενη βδομαδα, περασαμε καθε μερα μαζι. Επειδη δεν ειχα ατομο δικο μου χωρις σκυλια στο σπιτι να τον αφησω, αφησα διακοπες, σαββατοκυριακα μακρια απ το σπιτι, βραδινες εξοδους κτλ, ολα μονο και μονο να μη μου παθει κατι.

Το κακο ειναι οτι ο Τιγκι μου δεν εμαθε ποτε να φερεται. Δυο μιση χρονια δεν ειχα κοιμηθει ενα βραδυ σωστα, γρατζουναγε τοιχους, νιαουριζε κ μου χαλαγε επιπλα αμεσως μολις ξαπλωνα με αποτελεσμα να σηκωνομαι πανω απο 5, 6 φορες καθε βραδυ για να τον ηρεμισω η να τον μαλωσω. Δεν καταφερα ποτε να βρω εναν καλο τροπο να του μαθω να μην τα κανει αυτα το βραδυ και δεν προσπαθησα αρκετα, αυτο θα ειναι το τεραστιο λαθος που εκανα μαζι του.

Την προηγουμενη βδομαδα μετακομισα και οι γονεις μου ηρθαν να βοηθησουν, με βρηκαν σε τρισαθλια κατασταση απο αποψης κουρασης γιατι κανω 2 δουλειες και το βραδυ δεν κοιμαμαι και μου προτειναν να παρουν τον Τιγκι στο πατρικο μου, σε δικο του κλειστο χωρο, οχι μεσα στο σπιτι ομως γιατι δεν ειναι υπερ των οικοσιτων ζωων.
Λογω του οτι το νιωθω οτι κανω παρα πολυ κακο στον εαυτο μου και χρειαζομουν λιγη ξεκουραση, εναν καλο 8ωρο υπνο και μετα απο μερες σκεψης συμφωνησα, με την προυποθεση οτι θα με παιρνουν αμεσως μολις συμβει κατι και οτι θα τον φροντιζουν σαν να ημουν εκει. Εχω καταπληκτικους γονεις και μου στελνουν συνεχεια φωτογραφιες οτι ειναι καλα και κανει παρεα με αλλες γατες για να με ανακουφισουν.
Εμενα ομως κατι μου λειπει...

Δεν ειμαι μοναχικο ατομο, εχω ενα αγορι που με αγαπαει πολυ, φιλους και ανθρωπους που με εκτιμανε αλλα κανεις δεν μπορει να γεμισει το κενο οταν γυρναω στο σπιτι και δεν ερχεται η γατουλα μου να παιξουμε. Με πιανουν τα κλαμματα σε ακυρες ωρες και κοιταω συνεχως σε ακυρα σημεια οταν ακουω ηχους γιατι νομιζω οτι ειναι εκει.
Ξερω οτι η κατασταση μου θα ειναι χιλιες φορες χειροτερη αν χτυπα ξυλο παθαινε κατι και οτι πρεπει να το διαχειριστω. Αλλα ηθελα μια αποψη απο καποιον που ξερει και αγαπαει τις γατες. Καλα εκανα που τον αφησα να φυγει η ειμαι εγωιστρια? Σταματαει καποια στιγμη αυτη η αισθηση που εχω οτι ειναι στο σπιτι ενω δεν ειναι? Αν παω αυριο κιολας να τον φερω πισω, υπαρχει τροπος να καταφερω να κοιμαμαι τα βραδια η θα πρεπει να ζησω ολη του τη ζωη με 4ωρα?

Ευχαριστω παρα πολυ οποιον κατσει να το διαβασει και ευχαριστω ακομα περισσοτερο οποιον εχει να μου προτεινει καποια λυση γιατι ειμαι απιστευτα κομπλαρισμενη...

Καλημέρα Katri και καλωσήλθες στην συντροφιά μας.

Κατ'αρχάς το οτι πήρες τον γατούλη στο σπίτι σου, ασχολήθηκες με το πρόβλημα που είχε, τον φρόντισες όσο καλύτερα μπορούσες μένοντας μαζί του αντί να πηγαίνεις διακοπές και τον αγάπησες, δεν αρκούν για να σε χαρακτηρίσει κάποιος "εγωίστρια".
Απλώς από την αρχή και πάνω στον ενθουσιασμό σου, δεν υπολόγισες τις δυσκολίες που θα προέκυπταν με το εξαντλητικό ωράριο που δουλεύεις και με την έλλειψη χρόνου να ασχοληθείς περισσότερο μαζί του παίζοντας, κυρίως τα βράδια έτσι ώστε να διοχετευτεί εκεί η περίσσεια ενεργητικότητά του και να κοιμηθεί κι εκείνος μαζί σου, κουρασμένος και ήρεμος.
Επίσης δεν αναφέρεις αν ο γατούλης είναι στειρωμένος. Γιατί αν όχι, τότε κατά μεγάλο μέρος αυτό είναι η αιτία της "υπερκινητικότητάς"του.
Τώρα πλέον, εκείνος έχει προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον που αν και εξωτερικός χώρος είναι κλειστός και οι δικοί σου δείχνουν να τον φροντίζουν και να τον αγαπούν. Σου λείπει, το καταλαβαίνω, όμως αν είναι να τον ξαναφέρεις πίσω και δεν είναι στειρωμένος φρόντισε πρωτίστως να τον στειρώσεις για να ηρεμήσει, να μην ψάχνει να βρει τρόπο να βγει από το σπίτι που θα νιώθει σα φυλακή. Και κατά δεύτερον, αν δεν υπάρχει τρόπος να εξασφαλίσεις έναν επαρκή ύπνο ή να αλλάξει το ωράριο της δουλειάς σου ώστε να ξεκουράζεσαι περισσότερο, τότε θα σου συνιστούσα να αφήσεις τα πράγματα ως έχουν, γιατί σε αυτή περίπτωση περισσότερο θα βλάψει, παρά θα ωφελήσει και τον γατούλη και εσένα.

Ας σκεφτείς καλά τι είναι καλύτερο και για τους δυο σας και ας πράξεις ανάλογα, ευχόμενη να πάρεις τη σωστή απόφαση.

Εγώ δεν είμαι έμπειρη ιδιοκτήτρια γατας - η δικιά μου είναι 5 μηνών ...
Ευτυχώς, έχεις καλούς γονείς, πόνεσαν και εσένα και το γατάκι και βρέθηκε λύση.


Καμιά δεκαριά φορές ήθελα να μπω εδώ να γράψω ... όσα συνήθως δεν λέει κανείς όταν ρωτάς φίλους και γνωστούς: Να πάρω γατάκι; Τί να λάβω υπόψη μου, τί να προσέξω;


Και εμένα με ξυπνούσε κατά τις 1.00 και μετα 4.30-5.00. Ενιωθα καθημερινά κομμάτια (σχολάω συχνά 10:30 και μετά δουλεύω πρωι) και τα νεύρα μου σε άθλια κατάσταση. Πλέον είχε αντίκτυπο στη δουλειά μου, ήταν εμφανές στους φίλους μου κλπ.

Καταστροφές, κάτι σπασμένες γλάστρες, κάτι φυτά που η ζωή τους τελείωσε άδοξα, ένα μπαουλάκι σκαμνί (αγαπημένο κιολας), κουρτίνες κλπ.


Εννοείται ότι θα σου λείπει αλλά δεν τον πέταξες στο δρόμο. Εχεις ευθύνη απέναντι στο γατάκι σου αλλά την ίδια ευθύνη έχεις και απέναντι στον εαυτό σου.


Κατ'εμέ, έπραξες σωστά. Εγώ δεν είχα αντίστοιχη επιλογή και φυσικά θα επωμιζόμουν την συμπεριφορά της (που ωστόσο προσπάθησα να τιθασεύσω και κάτι γίνεται...).
Συχνά μας λένε: οι γάτες είναι ανεξάρτητες... είναι εύκολο να παρερμηνευθεί σε ... οι γάτες δεν με έχουν ανάγκη, δεν πειράζει αν λείπω ώρες από το σπίτι κλπ. Δεν είναι ακριβώς έτσι, το διαπιστώνεις όταν το ζήσεις.


Μην νιώθεις άσχημα αφού ο γατούλης σου περνάει καλά και έχει την φροντίδα που χρειάζεται και παρέα να μοιράζεται την ενέργειά του.