Μετα απο πολλες ιστοριες που διαβασα κ απο τον πονο που νιωθω για το γατακι μου, τον Κουκου μου,που εχει φυγει απο το σπιτι σχεδον τρεις μερες αποφασισα και εγω να σας γραψω.
Η αληθεια ειναι οτι καθημερινα σχεδον εφευγε(παροτι στειρωμενο) αλλα μετα απο καποιες ωρες επετρεφε.Γενικα ηταν πολυ ζωηρος και οσο κ αν προσπαθουσα να τον κρατησω σπιτι δυσανασχετουσε εντονα.
Τρελαινομαι στην ιδεα οτι μπορει κ να μη ζει.Εχουμε ψαξει παντου αλλα τιποτα.
Δυστυχως εχω χασει καθε ελπιδα πια..γιατι πολυ απλα γνωριζω το γατο μου..
Εκεινη την ημερα που εφυγε,ειχα μια εντονη ανησυχια,που τελίκα επιβεβαιωθηκε..
Μου λειπει πολυ κ τα εχω βαλει με τον εαυτο μου που δεν φροντισα καλυτερα να τον προφυλαξω απο ολο αυτο.
Ειναι πολυ ασχημο να εχεις σωσει ενα γατακι 2 μηνων,αρρωστο,μεσα απο το δρομο κ αφου εχει φτασει 3 ετων να χανεται χωρις να ξερεις τι του συνεβει..ποναω πολυ..οχι τοσο για μενα αλλα για εκεινον που δεν ξερω ποσο πονεσε εκεινη τη στιγμη που "εφευγε".ΚΟΥΚΟΥΟΥΟΥ!



Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε πάνω από 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

...με πολλούς φίλους