Κατοχυρωθήκαμε νομικά, αλλά στη συνείδηση ενός οδηγού ΚΤΕΛ, ακόμη να αποτυπωθεί αυτό που διατύπωσε ο νομοθέτης. Και εδώ ξεκινάει η ιστορία μου την οποία γράφω, γιατί πραγματικά βγήκα έξω από τα ρούχα μου σήμερα!
Τηλεφωνώ στο κέντρο των ΚΤΕΛ να ρωτήσω ποιο δρομολόγιο από Θεσσαλονίκη παίρνει κατοικίδια πάνω. Μου λένε το πρώτο και το τελευταίο. Παρόλο λοιπόν που ήθελα να προλάβω τα μαθήματά μου χθες, είπα να τα θυσιάσω για το Μαρκ. Πάω σήμερα το πρωί, βγάζω εισιτήριο, όλα καλά. Έρχεται το λεωφορείο, δίνω τη βαλίτσα μου και πάω να μου κόψουν το εισιτήριο. Εδώ ξεκινάει το party.
- Τι είναι αυτό; (ρωτούσε για τη γατοφόρο)
- Γάτα.
- Θα μπει κάτω, ε;
- Συγγνώμη; Το δρομολόγιο είναι και για κατοικίδια.
- Ναι, αλλά...
- Δεν έχει αλλά, εγώ τη γάτα μου κάτω ΔΕΝ ΤΗ ΒΑΖΩ.
- Θέλω το βιβλιάριο τότε.
Το βιβλιάριο χαμένο μέσα στην τσάντα, εγώ ψάχνω, αυτός χαίρεται, γιατί θεώρησε πως δεν το είχα μέχρι που του το δίνω. Το ανοίγει και το κοιτάζει, ανάθεμα κι αν είχε ξαναδεί βιβλιάριο υγείας ζώου (ζώο είναι, τι να το κάνει, ε;

). Μου το επιστρέφει, το βάζω στην τσάντα και προχωράω.
Αυτός συνεχίζει πίσω μου να λέει..
- Δεν καταλαβαίνω γιατί, αλλά εντάξει. (θέλει μυαλό, αλλά ποιος το έχασε, για να το βρεις εσύ...)
Τον αγριοκοίταξα και ξαναλέει:
- Να το βάλεις στο διάδρομο να το βλέπω.
- Ναι, αλλά γιατί;
- Μην το βγάλεις έξω...
- Σοβαρά τώρα; Γιατί να βγάλω μια γάτα από το κλουβί της μέσα σε ένα λεωφορείο; Να την κυνηγάμε;
Δεν απάντησε. Ανέβηκα, κάθισα στη θέση μου και μετά τον άκουγα που μουρμούριζε με μια κυράτσα. Και ρωτάω εγώ η καημένη, ρε παιδιά, είναι δυνατόν; Τι στο διάολο τα έκαναν τα ειδικά δρομολόγια; Τι τον κάναμε το νόμο; Για να έχουμε τον κάθε κακομοίρη οδηγό να συνεχίζει ίδιο τροπάριο;
...με πολλούς φίλους